امام «ع» پس از بیان نکات پیشین، به تبیین ایمان حقیقی می پردازد و مجدداً درباره مومن سفارش می کند.

«یا عبدالله وَ حَدَّثنی ابی عن آبائه عَن عَلیٍّ علیه السّلام إِنَّه سَمِعَ رَسول الله صَلّی الله علیه و آله یقول لاصحابه یَوماً: مَعاشر النّاس إِنَّهُ لَیس بمؤمن مَن امَن بلسانِهِ وَ لَم یومنَ بقَلبه فَلا تَتَّبعوا عَثرات المؤمنین فَأِنَّهُ من تَتَبعَ عثرة مؤمنٍ إِتبع الله عَثراته یوم القیامة وَ فَصَحه فی جَوف بَیته.»

ای عبدالله، پدرم از پدرانش (و آنها) از علی «ع» روایت فرمودند که از پیامبر «ص» شنید روزی به اصحابش فرمود: مردم! همانا آنکس که به زبانش ایمان آورد و به قلبش ایمان نیاورد، مؤمن نیست. پس لغزشهای مؤمنان را دنبال نکنید. هر که به دنبال لغزش مؤمنی باشد، خداوند روز قیامت تمام لغزشهای او را دنبال خواهد کرد و در دنیا در میان خانه اش او را رسوا می سازد.

در اینجا به نکته بسیار باارزشی اشاره شده است که در واقع از نشانه های ایمان قلبی و معیاری است برای شناخت مؤمن از آنکه ادّعای ایمان به زبان می آورد و به قلب ایمان نیاورده است.

برادران پاسدار، به ویژه فرماندهان عزیز، خود را با این ملاک محک بزنند، به درجه ي ایمان خود آگاه شوند و نشانه های بی ایمانی، یعنی دنبال کردن نقاط ضعف و لغزش مؤمنان و عیبجوئی و خرده گیری از آنان را یکباره از فضای مقدس سپاه بدور افکنند و اتّحاد و برادری و تقوی، نشانه های ایمان قلبی، را مستحکمتر کنند.

مسئولیت مسلمان خیلی سنگین است. ولی، از آن سنگین تر وظیفه پاسدار و از آن دو پرخطرتر مسئولیت فرماندهان است. بنابراین، بر دوش شما است که ریشه، هر گونه شایعه پراکنی، سخن چینی، برچسب زدن، عیب جوئی و تضعیف را بر کنید که اگر از این نشانه های بی ایمانی در سپاه باشد، جا دارد که انسان از این همه درد بمیرد.